باسمه تعالی

بعد الحمد و الصلاه

گفته شده که وجه مائز جامعه بدوی از جامعه حضری شکل‌گیری مدینه است و مدینه محل حضور (دیّان) یا همان قاضی است. پس نهاد قضاء همزاد تمدن است. لیک علی رغم این حقیقت انکار ناپذیر قضاء تنها راه حل و فصل دعاوی نبوده است. عوامل متعددی هم چون لزوم تسریع به رسیدگی برخی دعاوی، تخصصی شدن دعاوی در گذر، مذموم بودن مراجعه به دادگاه در برخی از فرهنگ‌ها و اقتضائات ایجاد تعادل میان حقوق عامه و حقوق حاکمیت خصوصاً در سده‌ای که گذشت سبب توجه هر چه بیشتر دغدغه‌مندان عرصه حقوق و دست اندرکاران آن به نهادهای شبه قضائی شد.

نظام حقوقی ما نیز از این ضرورت مستثنا نبوده بلکه با ملاحظه پاره‌ای از واقعیات آن اهمیت پرداختن و پروردن نهادهای شبه قضائی در آن شاید دو چندان باشد.

سرور ارجمند جناب حجت الاسلام و المسلمین آقای دکتر باقری زیاری دامت توفیقاته کوشیده‌اند که تجربه عملی سالیان متمادی را که با توشه علمی اندوخته‌اند، با محوریت مطالعه مراجع شبه قضایی در نظام حقوقی ایران در اختیار جامعه دانشگاهی و حقوقی قرار دهند.

این حقیر به نوبه خود از ایشان سپاس ویژه خود را ابراز می‌دارم و از خداوند متعال دوام توفیقات علمی ایشان را مسالت دارم.

محمد حسین بیاتی

رئیس دانشگاه عدالت